Verslag 2 BVV Masters
- Gegevens
- Gepubliceerd op maandag 04 juni 2012 13:39
- Geschreven door Guido Bagatelle
- Hits: 2988
( 56 Votes )
Die ochtend in Brugge of Gent
Beste paarsgroene Viking uit het Oostvlaamse hoge noord-westen,
Toen ik deze ochtend de ogen opentrok en de druilende regen met bakken naar beneden zag vallen, had ik nog geen idee wat de dag brengen zou. En ik kon al evenmin vermoeden dat ik exploten als de uwe ooit zou moeten aanschouwen op een geheel recreatieve atletiekwedstrijd. Waarschijnlijk bent U best wel een aimabel persoon en misschien was uw kattesprong het gevolg van een oncontroleerbare opstoot van adrenaline, of zorgde de toevallige passage langs de hinkstapstand voor een plotse bron van inspiratie? We zullen het wellicht nooit weten. Feit is wel dat hetgeen U liet bewonderen tijdens de voorlaatste ronde van uw 1500m niks meer te maken heeft met atletiek maar eerder thuis hoort in een derderangse worstelpartij in de kelder van een of ander bruin café, ver weg van het daglicht. De overigens goed geacteerde vermoorde onschuld achteraf was niet meer dan een zielige coup de théatre. Een ongetwijfeld ervaren atleet zou moeten weten dat dergelijke escapades met een beetje pech kunnen leiden tot een fin de carriere van een van uw medelopers en het feit dat U enkele hectometers later zélf de man met de hamer tegenkwam en quasi te voet stond, was niet meer dan uw verdiende loon.
Een kat een kat noemende: uw diskwalificatie was terecht. Niet meer, niet minder.
Case closed
Men zou haast vergeten dat die dag in Gentbrugge ook sportieve zaken te bewonderen waren. Trouwens “Gentbrugge”... hoe verwarrend kan een plaatsnaam zijn? Als kind passeerde ik onderweg naar een zee-uitstap talloze keren voorbij dat bizarre bord langs de toen nog E3. Ik kende immers enkel Gent en Brugge; De stroppenstad en het Venetië van het noorden. Maar wist ik veel dat die twee namen ook één stad konden vormen. Het klonk toen voor een kinderoor op zijn minst onwaarschijnlijk. Alsof men het Gravesteen in het Minnewater zou neerpoten, alsof het een plek was vol besluiteloze mensen die niet konden kiezen tussen onze twee Vlaamse erfgoedsteden ... bizar.
De legende wil zelfs dat de bende van twijfel zich hier ooit schuil hield, al is dit doorgaans niet meer dan een uit de hand gelopen volksvertelsel.
En toch, Gentbrugge bestaat echt. En het is op zich best nog wel een aangename plek met ergens verscholen tussen de woonwijken een overigens perfecte atletiekpiste. De verdwaalde Japanners met flitsende camera’s die tevergeefs op zoek zijn naar die middeleeuwse burcht in dat Minnewater, nemen ze er daar graag bij.
En wie weet krijgen onze masters op die manier nog wel eeuwige roem in het verre land van rijst en suchi, al kan onze eigen Gaby daar iets dichter bij huis nu ook wel voor zorgen.
De Beker Van Vlaanderen voor Masters is een feest. Een jaarlijks weerkerende sportieve krachtmeting tussen de nestors van onze geliefde sport, en dit jaar moest het gebeuren...
Dit jaar zouden we uitpakken! Het vrouwenteam leek sterker dan ooit en selectieheer Rony had een masterplan gereed voor zijn herenploeg. Wekenlang reeds had hij zich als een kluizenaar teruggetrokken in het Aalterse hinterland, wetende dat elke virtuoos recht heeft op dat éne meesterwerk, die ene “jour de gloire”. Rony kwam deze week dan ook naar buiten met een goed uitgebalanceerde selectie. Een team met tonnen ervaring zowel letterlijk als figuurlijk.
Het mocht echter niet baten want nog voor het eerste startschot was gegeven diende onze virtuoos reeds zijn symfonie bij te stellen. Luc Vervynck viel uit met een blessure en dus fungeerde Pascal Dooms en Jan Van Parys plots als spurtbommen van dienst. Iets wat ze trouwens met verve deden. Danny knalde vervolgens een degelijke baanronde bijeen en even later belande Marc in het decor tijdens zijn 1500m, want daar was hij... de boze Paarsgroene Noorman die in het verwarrende Gentbrugge niet kon kiezen tussen links en rechts en dus zomaar rechtoe rechtaan iedereen uit de baan duwde. Het illustere bendelid werd dan ook veroordeeld tot de kerkers van het klassement.
De Ketelaere brothers gaven even later het beste van zichzelf tijdens hun 3 en 5km en nadat de werpende en springende medemens in de vorm van Kurt, Tom en Johan hun ding hadden gedaan op het middenplein, zorgde de 4x 400m ploeg voor de geruststellende punten en het behoud was gerealiseerd.
De “Ladies van de Leie” hadden echter meer ambitie op deze overigens erg koude en natte juni-dag. Gek toch dat men dit event niet in de zomer organiseert?
Onze dames waren reeds enkele jaren na elkaar op de tweede plaats gestrand en nu leken ze klaar voor dat ene stapje hoger. Die ene gouden kers op de brede zilveren taart. Maar ook hier gooide een blessure roet in de rijstpap. Karine Clauwaert had teveel hinder om voor een krachtexplosie op de 100m te zorgen en koos wijselijk voor de dubbele afstand terwijl Martine Schollier haar verving op de rechte sprint. Carine Geiregat liep de dubbele baanronde en Christiane zorgde ondanks een opspelende rug en hamstring toch voor de nodige punten op de 1500m.
Ook zij wouden nog wel duwen en trekken op het eind, maar niemand bleek dicht genoeg in de buurt om er hinder van te ondervinden.
Sabine liep kort daarna een heel verdienstelijke 3000 en Mieke Van Thuyne degradeerde de tegenstand tot figuranten in kogel en discus. Lieve Clauwaert sprong heel hoog en heel ver en dit terwijl haar zus Greet het speertje op respectabele afstand in het gras prikte. De spanning was ondertussen te snijden want slechts 1 punt scheidde onze ladies van leider Herentals en de aflossingen moesten uitsluitsel brengen. Het 4x 100 team gaf het beste van zichzelf maar het bracht helaas geen verdere zoden aan de Leiedijk... Onze dames strandden op 3 seconden van de titel en zagen Herentals overigens wel verdiend met de armen in de lucht over de finish hollen.
Nu we mogen, dit keer zonder enige vorm van twijfel, wel terugblikken op een heel geslaagde namiddag. De heren hadden zich gered en de dames deden “een Poulidorke”. Raymond werd daar overigens wereldberoemd mee, dus grote kampioenen hoeven niet altijd te winnen.
Dit alles maakt 2012 tot een schitterend interclubseizoen waarbij we in bijna alle categorieën hoge toppen scheerden.
Onze zilvercollectie groeit dan ook gestaag, maar laat ons volgend jaar toch maar eens voor dat ene gouden lepeltje gaan. Niet zozeer om rijstpap mee te eten maar eerder om het met trotse inborst aan onze schouwmantel te hangen. We waren er twee keer kortbij en volgend jaar zal het gebeuren.
2013 wordt de Grand Cru onder de Haut Medoc’s.
Want dromen mag toch... meer zelfs, dromen moet!