Zoeken


BK 10000m – Zilver voor Marc

Tussen al het interclub geweld door, trok master Marc zaterdagavond naar Duffel voor het Belgisch Kampioenschap 10000 m. Hij behaalde er zilver na de ongenaakbare Peter De Vocht. Een persoonlijke impressie...

 

Het zou een behoorlijk druk weekend worden. Op zaterdag moest ik met de cadetten en scholieren meisjes als ploegafgevaardigde naar Betekom, 's avonds om 21.15h stond mijn eigen BK 10000m in Duffel op het programma, en op zondag werd ik in Brasschaat verwacht voor de interclub-wedstrijden van de cadetten/scholieren jongens. Om mezelf toch wat rust te bezorgen, had ik in Duffel in een B&B een kamer gereserveerd. Zo zou ik toch op een enigszins deftig uur onder de lakens kunnen kruipen en hoefde ik op zondagmorgen niet ver te rijden naar Brasschaat waar ik dan voor aanvang van de wedstrijden nog mijn ochtendloop zou kunnen afwerken in het gemeentelijk park. Alles goed gepland, alles onder controle dus.

 

Zaterdagmorgen maakte ik in alle rust mijn sportzak en bagage klaar, ik keek nog even formulieren en alle andere administratie na voor de interclubs, en maakte een koud schoteltje klaar voor 's middags. Plaats van afspraak : kwart voor 11 op de parking van de Brielmeersen. Tijd zat dus om nog even bij de bakker mijn rijsttaartjes af te halen, mijn gebruikelijke maaltijd ongeveer drie uur voor een belangrijke wedstrijd. Mijn laatste briefje van 5 euro, dus gauw nog even 'naar de muur' geld afhalen en mijn bijna lege tank laten volgieten.

 

Bij de geldautomaat neem ik routinematig mijn bankkaart uit mijn portefeuille, en steek die in de gleuf. Geef je code in, verschijnt op het scherm. XXXX dus. Code verkeerd, probeer het nog een keer. Hoe kan dat nu ? Wellicht verkeerd getikt. XXXX dus. Maar weer is er dat vervelend bericht. Code verkeerd, u heeft nog 1 poging ! Ach ja natuurlijk, ik gaf mijn code in voor internetbankieren. Hoe stom kan een mens zijn... Maar, wat is nu mijn andere code weer. Ik twijfel plots aan de volgorde van de cijfers, hoewel ik reeds meer dan 10 jaar diezelfde code intoets op automatische piloot. Verdorie toch wat is het nu ? En ik heb maar één poging meer. Ik druk XXXX. Foute code, raadpleeg uw agent. Wat nu gedaan ?

 

Ik rij naar het benzinestation, neem opnieuw mijn bankkaart en probeer het hier met de cijfers in andere volgorde. Foute code ! Nog 1 poging hier. Paniek alom, ik weet het helemaal niet meer. Alzheimer in hoogste graad. Vertwijfeld probeer ik het nogmaals. Verkeerde code, raadpleeg uw agent. Stress tot en met. Dus mijn agent gebeld, maar die kan mij natuurlijk niet onmiddellijk een nieuwe code bezorgen. Ten vroegste dinsdag is dat in orde. Daar sta je dan, met alle planning tot in de puntjes, maar zonder geld en zonder benzine.

 

De patrones van de hopeloze gevallen is de heilige Rita. En onze voorzitter is... Juist. Volledig van de kook doe ik mijn verhaal en gelukkig krijg ik de nodige hulp. Met haar bankkaart kan ik mijn Hyundai nog volgooien en met wat eurobriefjes zal ik het weekend wel overleven. In deze tijden van bankencrisis is er dus nog één zekerheid : de heilige Rita.

 

Het duurde toch nog een volle autorit naar Betekom vooraleer ik weer 'bij mijn zinnen' was. Maar de zoektocht in mijn harde schijf bleef zonder resultaat. Ik weet mijn code echt niet meer, en heb die ook nergens neergeschreven. De meisjes maakten echter alles weer goed met een prachtige overwinning. Het wedstrijdverloop was evenwel bijzonder spannend en ik liep van hot naar her om aan te moedigen, kaartjes in te vullen of te veranderen. Kortom, opnieuw een namiddag stress.

 

De lezer zal al doorhebben dat dit alles geen ideale omstandigheden waren om zelf dan nog een knalprestatie neer te zetten. Mijn voeten waren zwaar, mijn benen wogen als lood, mijn hart klopte nog steeds vlugger dan normaal, en mijn hersenen bleven verward een viercijferige code opzoeken.

 

Toen ik rond kwart over zeven in Duffel aankwam was de eerste man die ik tegen het lijf liep Peter De Vocht. Dat is 'mijn zwarte beest', de enige atleet van mijn leeftijdscategorie die ik nog nooit kon verslaan. Vandaag zou het dus wellicht alweer een strijd worden om de tweede plaats met nog vier andere aan elkaar gewaagde concurrenten. Vriend Toon Van Cauteren had echter wegens kwetsuur moeten afzeggen en daarmee stegen mijn podiumkansen al gevoelig. Vooral de Belgische Ier Dermot Redmont en de eigenaardige Marcel Recker uit de Oostkantons waren nu nog te duchten. Vlug even die viercijferige borstnummers bekijken...

 

Totaal 34 atleten verspreid over diverse leeftijdscategorieën stonden klaar. Van bij de start ging Peter De Vocht er samen met de net 60 jaar geworden Eddy Vierendeels als een pijl uit een boog vandoor. Ze haspelden de eerste pisteronde af in 72 seconden, moordend tempo is dat op een 10000m. Zelf was ik niet goed weg, die lome benen weet je wel. Ik lag reeds veertig meter achterop na die eerste ronde en ik hing 'aan de Recker'. Na 2 ronden voelde ik me nog geen haar beter en was de achterstand op Peter en Eddy al bijna tachtig meter. Maar plots voelde ik mijn beentjes 'overslaan' naar wedstrijdritme. Na een eerste kilometer in amper 3.30 versnelde ik mijn tempo en liep weg van mijn concurrenten op het zilver bij de M50.

 

Vierendeels had ondertussen vooraan de rol moeten lossen en met rondjes van 80 seconden naderde ik zienderogen op de kranige Pajottenlander. Ik had langs de lijn opgevangen, dat Eddy het Belgische record bij de 60-plussers wou verbreken. Time to beat : 35 minuten. Ik verloor geen terrein meer op Peter De Vocht, maar naderde ook niet, de vogel en het goud waren gaan vliegen. En achter mij waren die Ier en die rare snuiter Recker op hun beurt ver terug geslagen. Het zilver kon mij niet meer ontglippen, dus besloot ik Eddy te helpen slagen in zijn opzet. Eddy is niet voor niets een 'collega' die 2 jaar terug Europees veldloopkampioen werd.

 

Na drie kilometer en een tussentijd van 10.10 nam ik over bij Eddy en begon het hazenwerk. Met rondjes van 80-81 seconden, mijn 'specialiteit', liepen we samen het ene groepje gedubbelden na het andere voorbij. Even voor halfweg riep Eddy 'dat hij moest lossen' en ik niet meer op hem moest wachten. Maar ik vertraagde terstond en moedigde aan. Eddy volgde weer. Tussentijd halfweg 16.45. Dat zat snor en zelf liep ik nu fris als een veulen. Luid aangemoedigd door de ACP-clan nam ik Eddy verder op sleeptouw, wel moest ik de rondetijden ietsje terugschroeven naar 82-83 seconden. Met nog 5 ronden van totaal 25 had Eddy nog even een kwaad moment maar het record was toen al bijna zeker. Samen trokken we de laatste ronde in en met Eddy trouw in mijn spoor klokte ik af op 34.08 en Eddy verpulverde het BR 60+ met bijna een volle minuut. Iedereen dolblij !

 

De 2 blonde Leffes waarop Eddy mij na afloop als beloning voor bewezen diensten trakteerde, smaakten overheerlijk. Maar helaas brachten die mijn geheugen nog steeds niet terug...

 

PS : 't Schaeruyt is de naam van de B&B op amper 2 km van de piste van Duffel. Zalige rust en vriendelijke mensen. Een aanrader voor iedereen die iets meer tijd heeft om de streek te verkennen. En als je zegt dat je van Deinze bent zal je – geloof het of niet – goed worden ontvangen !

 

Sportieve groeten van XXXX

 

 

 

Wie is online

We hebben 125 gasten en geen leden online