Zoeken


Verslag 5 BVV masters

( 42 Votes ) 

Er was eens…

Een clubje genaamd AC Deinze dat probeerde zo goed mogelijk aan atletiek te doen.

Naast het lopen, springen, werpen,vallen,… wilden ze er ook een toffe boel van maken.

Daarom beslisten ze op reis te gaan naar het verre onbekende Gentbrugge om het tegen andere ploegjes op te nemen.

Het verhaal begon met de 10 kleine negertjes maar er was de vrijdag al ééntje afgevallen door blessure. De andere overgebleven negertjes moesten maar hun beste beentje voorzetten.

’s Morgens leek het of ze gingen verzuipen en het misschien beter was zwemvliezen mee te nemen. In de namiddag waren de hemelsluizen iets meer gesloten en werd het zelfs droog.

Nadat er eerst opwarming was van de ogen om gewoon te worden aan de blauwe piste werd er gestart. Zonder de geblesseerde werden er talloze punten verloren maar de last minute invallers liepen voor hun leven alsof ze achtervolgd werden door een bende overvallers. Het was niet makkelijk en er dreigden wat onweerswolken boven een mooi resultaat. Het viel wel op dat de lange afstandslopers niet bang zijn om voor wat kopwerk te zorgen.

Het onsportiefste moment van de dag was de deelname van een bokser aan een loopwedstrijd. De weg verloren en zich vergist van arena nam hij maar deel. Een terechte uitsluiting was zijn beloning. Een kindje dat graag in de zandbak speelde bracht een mooie overwinning waardoor ze allen moe maar tevreden neervielen in het gras met een 7de plaats op hun rapport.

Iedereen had zijn best gedaan en keerde al dan niet tevreden terug.

’s Avonds spraken de negertjes af in een Chinees restaurant. Ze werden bedolven onder de schoteltjes met eten en wisten niet waar eerst te beginnen. Met het buikje vol werd het weekend afgesloten en werd de selectie voor volgend jaar vastgelegd.

Ze leefden nog lang en gelukkig.  

Verslag 3 BVV Masters

( 66 Votes ) 


De Dag dat het Zonlicht niet meer scheen

Paniek op vrijdagavond 1 juni !!! Nationale ramp.
Een gekwetste in het mannelijke Deinzekamp.
En dan nog onze mogelijks grootse puntenpakker,
Luc Vervynck , de stakker.
Hij zette alles op alles om dit nog te veranderen,
maar de sprinterswedstrijden waren waarschijnlijk voor de anderen.


Bij de ultieme testen op zondag toch nog enige hoop,
maar Rony mocht dan toch beslissen bij het doorhakken van de knoop.
Dus voor de spurtproeven 3 nieuwe namen,
adieu ambitie, vaarwel mogelijke titel,……: amen.
Voor deze wedstrijd zette Rony in de maand mei
zelfs helemaal zijn eigen ambities opzij.
Hij zorgde voor de eerste 10 procent,
de andere 90 % was aan de atleten zelf in Gent.

De eerste hectometer was dus voor Dooms Pascal.
Dat hij rap kon lopen, dat wisten we al.
Zijn prestatie mocht zeker worden gezien:
6 punten en een tijd van 13sec 10.
(Voor de insiders: Pascal loopt op zijn gemak
de 100 meter FLAC).

Had Jan Van Parijs zijn tegenstand op de voor hem zeer ongebruikelijke 200
overdonderd,
het had ons ten zeerste verwonderd !
Met 27.86 bracht hij het er nog goed van af,
maar ja, hoe gaat dat spreekwoord van dat ‘ koren en dat kaf’ ?
Hij hield trouwens (volgens Wim) qua stijl zijn bekken iets te laag.
Iets hoger en hij liep onder de 26 seconden vandaag.

In de 1500 meter verenigde Marc Bultinck van bij de start al zijn krachten
om zijn tegenstanders één voor één te versmachten.
Maar jammer van de Meetjeslander die zich deerlijk vergiste,
toen hij Marc met een felle stamp duwde naast de piste.
Diskwalificatie voor den dwazen,
hij had beter efkens gewoon Marc omver geblazen.
Wat later was er ook nog één die zelf in het gootje liep,
natuurlijk was dit ook net iets te diep.
Marc kon hem met moeite toch nog net ontwijken.
Zo begon zijn puntenaantal ook uiteindelijk toch op iets te lijken.

Toen Danny Dossche zijn benen in de 400 meter al vrij snel begonnen te
verzuren,
wist hij al dat de resterende meters nog vrij lang zouden duren.
Hij begon toen ook al te rijmen en te dichten
in de hoop het gat met zijn tegenstanders nog te kunnen dichten.
Want ze grepen hem van bij de start al bij de keel.
Meteen wist hij het al: dit wordt voor hem de wedstrijd te veel.
Hij had gehoopt nog één maal te kunnen stunten,
maar nee, het werden slechts 2 schamele punten.

Bij de 3000 m begon De Ketelaere Christophe meteen al volop tempo te lopen,
in de hoop dat er finaal niet veel meer tegenstanders in zijn zog zouden lopen.
Hij eindigde uiteindelijk zeer knap op plaats nr. vier.
Dat was vooraf ook zo ongeveer onze hoop en pronostiek op ons papier.

Bij de 5000 m begon tweelingbroer Peter meteen al volop tempo te lopen,
in de hoop dat er finaal niet veel meer tegenstanders in zijn zog zouden lopen.
Hij eindigde uiteindelijk zeer knap op plaats nr. vijf.
Ook hij liep voor de club zijn ziel uit zijn sterk getrainde lijf.
Enfin, wij zagen dus bij onze nieuwbakken tweelingen alweer weinig verschil.
Of toch, ’s avonds bij het eten… juist dienen enen had nen bril.

Jammer voor onze hoogspringer Kurt was het niet helemaal droog.
Ondanks dat sprong hij weer opvallend hoog.
Uiteindelijk sprong hij met 1,72m een prachtig resultaat.
10 punten, ’t is daar dat het om gaat.
Maar nee, het was nog niet gedaan.
In het verspringen zou het nog beter gaan.
Met zijn 5,99m sprong hij een stuk verder dan de rest.
13 punten, zo presteerde hij van onze hele ploeg ruim het best.

Tijd aan onze werpers om te presteren.
Aan Johan Van Gansbeke moet je het alvast niet leren.
Bij het kogelstoten zes en bij het discuswerpen negen.
Dat werden punten die meer en meer in ons voordeel begonnen te wegen.
Want terwijl ondertussen Luc in functie van het BK al volop dacht aan zijn
revalidatie,
begonnen wij al halfweg te vrezen voor onze degradatie.

Tom De Vreeze ging ook heldhaftig te werk met zijn speer
met gelukkig ook nog 4 punten tot gevolg deze keer.
Hij gooide met dat ding meer dan 34 meter.
Alle lopers samen kunnen nog niet beter !

Bij de start van de 4x400m verkeerden we nog volop in de onzekerheid,
maar na de laatste loper daar werd het een feit.
Dankzij nog 4 punten extra met het viertal
Danny, debutant Filip Van Cauwenberghe, Jan en alweer een schitterende Pascal
behaalden we een uiteindelijk knappe 7e plaats als eindresultaat.
Een prestatie waar alweer een “Proficiat” tegenover staat.

Een zeer positieve balans,
maar toch ook een beetje een gemiste kans.
Gezien de uitslag was de kans vrij groot dat we hadden kunnen winnen,
hadden we met een volledige ploeg kunnen beginnen.
Maar gedane zaken nemen geen keer,
Achteraf aan de lijsttafel bij de Chinees werd beslist: volgende keer staan ze
er weer.

Voor de simpelen van geest
is dit eenvoudig gedicht hopelijk een leuk intermezzo geweest
tussen al dat (pseudo)hoogstaand literair gedoe.
Misschien kon u er mee wat lachen en 't is daarom dat ik het doe

BVV MASTERS - Dames knap tweede, heren zevende


Op de interclubwedstrijden voor masters in Gentbrugge behaalden onze dames een schitterende tweede plaats. Slechts in de afsluitende estafettes 4 x 100 m moesten ze het hoofd buigen voor AC Herentals. De heren sleepten ondanks heel wat selectieproblemen toch nog een zevende plaats uit de brand. Volledige uitslag onder de gelijknamige rubriek!

Zoals aangekondigd, zullen meerdere verslagen binnenkomen. Iedereen kan zijn stem uitbrengen. Boven elk verslag kunnen sterren (1 tot 5) toegekend worden.

Reeds 6 verslagen binnen

Stemmen maar voor die Literatuurprijs.

Verslag 1 van Herman Brusselmans

Verslag 2 van Guido Bagatelle

Verslag 3 van John Terra

Verslag 4 van Karolientje

Verslag 5 van Hans Christian Andersen

Verslag 6 van John Terra the Second

 

 

 

Verslag 2 BVV Masters

( 56 Votes ) 

Die ochtend in Brugge of Gent

 

Beste paarsgroene Viking uit het Oostvlaamse hoge noord-westen,

Toen ik deze ochtend de ogen opentrok en de druilende regen met bakken naar beneden zag vallen, had ik nog geen idee wat de dag brengen zou. En ik kon al evenmin vermoeden dat ik exploten als de uwe ooit zou moeten aanschouwen op een geheel recreatieve atletiekwedstrijd. Waarschijnlijk bent U best wel een aimabel persoon en misschien was uw kattesprong het gevolg van een oncontroleerbare opstoot van adrenaline, of zorgde de toevallige passage langs de hinkstapstand voor een plotse bron van inspiratie? We zullen het wellicht nooit weten. Feit is wel dat hetgeen U liet bewonderen tijdens de voorlaatste ronde van uw 1500m niks meer te maken heeft met atletiek maar eerder thuis hoort in een derderangse worstelpartij in de kelder van een of ander bruin café, ver weg van het daglicht. De overigens goed geacteerde vermoorde onschuld achteraf was niet meer dan een zielige coup de théatre. Een ongetwijfeld ervaren atleet zou moeten weten dat dergelijke escapades met een beetje pech kunnen leiden tot een fin de carriere van een van uw medelopers en het feit dat U enkele hectometers later zélf de man met de hamer tegenkwam en quasi te voet stond, was niet meer dan uw verdiende loon.

Een kat een kat noemende: uw diskwalificatie was terecht. Niet meer, niet minder.

Case closed

Men zou haast vergeten dat die dag in Gentbrugge ook sportieve zaken te bewonderen waren. Trouwens “Gentbrugge”... hoe verwarrend kan een plaatsnaam zijn? Als kind passeerde ik onderweg naar een zee-uitstap talloze keren voorbij dat bizarre bord langs de toen nog E3. Ik kende immers enkel Gent en Brugge; De stroppenstad en het Venetië van het noorden. Maar wist ik veel dat die twee namen ook één stad konden vormen. Het klonk toen voor een kinderoor op zijn minst onwaarschijnlijk. Alsof men het Gravesteen in het Minnewater zou neerpoten, alsof het een plek was vol besluiteloze mensen die niet konden kiezen tussen onze twee Vlaamse erfgoedsteden ... bizar.

De legende wil zelfs dat de bende van twijfel zich hier ooit schuil hield, al is dit doorgaans niet meer dan een uit de hand gelopen volksvertelsel.

En toch, Gentbrugge bestaat echt. En het is op zich best nog wel een aangename plek met ergens verscholen tussen de woonwijken een overigens perfecte atletiekpiste. De verdwaalde Japanners met flitsende camera’s die tevergeefs op zoek zijn naar die middeleeuwse burcht in dat Minnewater, nemen ze er daar graag bij.

En wie weet krijgen onze masters op die manier nog wel eeuwige roem in het verre land van rijst en suchi, al kan onze eigen Gaby daar iets dichter bij huis nu ook wel voor zorgen.

De Beker Van Vlaanderen voor Masters is een feest. Een jaarlijks weerkerende sportieve krachtmeting tussen de nestors van onze geliefde sport, en dit jaar moest het gebeuren...

Dit jaar zouden we uitpakken! Het vrouwenteam leek sterker dan ooit en selectieheer Rony had een masterplan gereed voor zijn herenploeg. Wekenlang reeds had hij zich als een kluizenaar teruggetrokken in het Aalterse hinterland, wetende dat elke virtuoos recht heeft op dat éne meesterwerk, die ene “jour de gloire”. Rony kwam deze week dan ook naar buiten met een goed uitgebalanceerde selectie. Een team met tonnen ervaring zowel letterlijk als figuurlijk.

Het mocht echter niet baten want nog voor het eerste startschot was gegeven diende onze virtuoos reeds zijn symfonie bij te stellen. Luc Vervynck viel uit met een blessure en dus fungeerde Pascal Dooms en Jan Van Parys plots als spurtbommen van dienst. Iets wat ze trouwens met verve deden. Danny knalde vervolgens een degelijke baanronde bijeen en even later belande Marc in het decor tijdens zijn 1500m, want daar was hij... de boze Paarsgroene Noorman die in het verwarrende Gentbrugge niet kon kiezen tussen links en rechts en dus zomaar rechtoe rechtaan iedereen uit de baan duwde. Het illustere bendelid werd dan ook veroordeeld tot de kerkers van het klassement.

De Ketelaere brothers gaven even later het beste van zichzelf tijdens hun 3 en 5km en nadat de werpende en springende medemens in de vorm van Kurt, Tom en Johan hun ding hadden gedaan op het middenplein, zorgde de 4x 400m ploeg voor de geruststellende punten en het behoud was gerealiseerd.

De “Ladies van de Leie” hadden echter meer ambitie op deze overigens erg koude en natte juni-dag. Gek toch dat men dit event niet in de zomer organiseert?

Onze dames waren reeds enkele jaren na elkaar op de tweede plaats gestrand en nu leken ze klaar voor dat ene stapje hoger. Die ene gouden kers op de brede zilveren taart. Maar ook hier gooide een blessure roet in de rijstpap. Karine Clauwaert had teveel hinder om voor een krachtexplosie op de 100m te zorgen en koos wijselijk voor de dubbele afstand terwijl Martine Schollier haar verving op de rechte sprint. Carine Geiregat liep de dubbele baanronde en Christiane zorgde ondanks een opspelende rug en hamstring toch voor de nodige punten op de 1500m.

Ook zij wouden nog wel duwen en trekken op het eind, maar niemand bleek dicht genoeg in de buurt om er hinder van te ondervinden.

Sabine liep kort daarna een heel verdienstelijke 3000 en Mieke Van Thuyne degradeerde de tegenstand tot figuranten in kogel en discus. Lieve Clauwaert sprong heel hoog en heel ver en dit terwijl haar zus Greet het speertje op respectabele afstand in het gras prikte. De spanning was ondertussen te snijden want slechts 1 punt scheidde onze ladies van leider Herentals en de aflossingen moesten uitsluitsel brengen. Het 4x 100 team gaf het beste van zichzelf maar het bracht helaas geen verdere zoden aan de Leiedijk... Onze dames strandden op 3 seconden van de titel en zagen Herentals overigens wel verdiend met de armen in de lucht over de finish hollen.

Nu we mogen, dit keer zonder enige vorm van twijfel, wel terugblikken op een heel geslaagde namiddag. De heren hadden zich gered en de dames deden “een Poulidorke”. Raymond werd daar overigens wereldberoemd mee, dus grote kampioenen hoeven niet altijd te winnen.

Dit alles maakt 2012 tot een schitterend interclubseizoen waarbij we in bijna alle categorieën hoge toppen scheerden.

Onze zilvercollectie groeit dan ook gestaag, maar laat ons volgend jaar toch maar eens voor dat ene gouden lepeltje gaan. Niet zozeer om rijstpap mee te eten maar eerder om het met trotse inborst aan onze schouwmantel te hangen. We waren er twee keer kortbij en volgend jaar zal het gebeuren.

2013 wordt de Grand Cru onder de Haut Medoc’s.

Want dromen mag toch... meer zelfs, dromen moet!

Verslag 1 BVV Masters

( 36 Votes ) 

Waar gisteren in Gentbrugge al die oude wijven vandaan kwamen, dat laat zich makkelijk raden : in de voormiddag vielen ze gewoon met bakken uit de hemel. En al die oude mannen dan, hoor ik jullie al vragen. Het antwoord is heel eenvoudig, die waren er niet. Daar waren enkel jonge, knappe en prachtige mannelijke atleten te bespeuren. Alleen, ze waren allen verpakt in een lijf van minstens 35 jaar oud. En op die leeftijd krijg je helaas al eens af te rekenen met lichamelijke kwaaltjes. Een pijnscheut hier, weerbarstige spieren daar… Luc Vervynck zal het geweten hebben. Onze sterkhouder op de sprintnummers moest jammer genoeg op het laatst wegens kwetsuur forfait geven.

 

Problemen dus voor Rony Slos, selectieheer van dienst. Rony was echter in zijn jeugdjaren verzot op legoblokjes en het is dan ook niet te verwonderen dat hij later in de bouwsector zijn dagelijkse kost zou verdienen. Als bouwadviseur nog wel. Ter plaatse een ‘noodploeg’ in elkaar knutselen voor de masters interclub was dus eigenlijk nog een makkie.

 

Wat voor Rony geldt, is trouwens ook voor ieder van ons van toepassing : de kinderjaren bepalen in grote mate wat we als volwassenen zullen worden. Sommige kinderen hebben absoluut een blije jeugd gekend. Van ’s morgens tot ’s avonds liepen ze blij huppelend, dansend en springend rond. En dus gaan ze zich specialiseren in het springen, hoog en ver welteverstaan. Kurt Van Wynsberghe is in deze disciplines ‘top of the bill’ ! Tot 1,72 meter hoog in de lucht (goed voor een derde plaats) en net geen 6 meter ver (5,99m dus maar wel overtuigende winst), prestaties goed voor liefst 23 punten.

 

De moeder van sommige atleten kon eten klaarmaken waar zelfs Jeroen Meus jaloers van zou worden. Als zo’n mama riep ‘Komen eten !’ dan stoof je als de gesmeerde bliksem naar tafel. Niet meer dan logisch dat zulke kinderen enige sprinttalenten bezitten. Blijkbaar is coach Rony vroeger nog speelkameraadje geweest met Pascal Dooms, Jan Van Parys en Danny Dossche. En mocht hij toen meeschuiven aan tafel. Hoe verklaar je anders die geniale inval om te elfder ure de uitgevallen Luc te vervangen door deze drie snelle mannen ? Het leverde op de 100m, 200m en 400m alvast de nodige punten op.

 

Er waren destijds ook heel gelukkige ouders, zo gelukkig zelfs, dat ze twee identieke kindjes wilden ! En als het even kon, even begaafd in alles wat ze deden. Ten huize De Ketelaere waren ze bijzonder gelukkig. De broertjes Christophe en Peter zijn dan ook nauwelijks te onderscheiden, gelukkig draagt er eentje een bril. Maar lopen, dat doet ie zonder ! Verwarring alom dus bij tegenstanders en supporters. Waren ze nu dronken ? Of hadden ze een déjà-vu ervaring ? Onze mannen lieten het niet aan hun hart komen en finishten – zoals het een tweeling betaamt – als vierde en vijfde op de 3000m en de 5000m.

 

Maar lang niet alle kinderen hebben een gelukkige jeugd gekend ! Vooral in de ‘puber’tijd zijn velen opstandig en gooien met van alles en nog wat. U raadt het al, later worden dat mannen voor de werpnummers. Tom De Vreeze durfde naar verluidt al eens de messen op de grond werpen en specialiseerde zich daarna braafjes met de speer (34,39m). En Johan Van Gansbeke was ontegensprekelijk een héél lastig geval, dat ook borden en ander huisgerief door deuren en vensters liet zweven. Later werden dat iets beschaafdere tuigen zoals een discus (34,87m) of een 7,26 kg zware kogel (10,79m).

 

Echt ongelukkige kinderen worden nergens aanvaard. Als ze al eens worden aangesproken, dan is het iets in de aard van ‘Loop naar de maan’, of ‘Verdwijn zolang mogelijk uit mijn ogen’. Dat worden – hoe kan het ook anders – langeafstandslopers. Maar dan nog worden ze door iedereen verstoten. Marc Bultinck was dus opnieuw het kneusje, dat op de 1500m zowaar letterlijk van de piste werd geduwd. Enige schrale troost : wat puntengewin voor de club.

 

In allerijl timmerde Rony ten slotte nog een estafetteploeg in mekaar voor de 4 x 400m : Danny, Jan, Pascal en Filip van Cauwenberghe, een man over wiens verleden tot op heden weinig is geweten. De klus werd geklaard in 4min 4sec..

 

En zo eindigde het mannenteam tot grote opluchting van iedereen netjes op de zevende stek en verzekerde zich meteen van het behoud in de hoogste afdeling. Daar moest natuurlijk op geklonken worden. En al vlug bleek, dat die oude wijven waarvan sprake bij het begin van dit relaas, in feite echt wel knappe jonge deernes zijn. Die van Deinze werden trouwens voor de vierde keer op rij tweede ! Waarvoor een dikke proficiat vanwege ....

Wie is online

We hebben 249 gasten en geen leden online