Zoeken
Winterjogging Deinze, zondag 13 jan. 2008
- Gegevens
- Gepubliceerd op dinsdag 15 januari 2008 10:22
- Hits: 3945
Dag vrienden en vriendinnen lopers,
Het was weer een fijn treffen zondag jl. Zoals altijd begint het gebeuren van die winterlopen 's ochtends als ik met de auto van Drongen Deinzewaarts rijd. Met de cruisecontrol op 70 (tegen flitsgevaar) en een airke muziek op de achtergrond laat ik de wagen glijden over de anders zo drukke weg. Op zondagmorgen is het verkeer er niet, vandaar dus al een eerste goed gevoel.{mxc}
De wagen wordt wegens kerstboomverbranding iets verder dan normaal geparkeerd. Ik zoek op de parking een weg aan de nogal modderige ingang van de piste.
Eens voorbij de poort zie ik alweer een talrijke opkomst van sportlui, allen tevreden mensen die naar Deinze afzakken om er hun favoriete sport te komen beoefenen in een organisatie van A.C. Deinze.
Het bestuur zal weer kontent zijn. "260 inschrijvingen", hoorde ik tijdens mijn inschrijving waaien. Niet zo slecht met een wedstrijd als "Maldegem" op de kalender.
Weet je dat ik mensen met opschriften van "Mouscron" op de rug aantrof in de menigte !
Een in de toekomst op de spits gedreven staatshervorming indachtig zouden we hier van een internationale jogging kunnen spreken. Enfin, soigneren moet je die mensen. Zij vinden immers Deinze en komen hier hun loopje doen.
Met enige vertraging wordt het startschot gegeven, uit respect voor enkele laatkomers. "Dan maar wat harder lopen om tijdig die kantine te bereiken", hoor ik er een aantal denken. Hoe durven ze.
Snelle start zoals meermaals kunnen me ditmaal niet verleiden. Na een halve kilometer besef ik immers dat ik dit keer niet de ezel wil en zal zijn die telkens opnieuw tegen die steen van "te snel gestart" aanstoot. Dat moet maar eens gedaan zijn.
Vandaar dat er een aantal mensen ondergetekende met toelating mogen voorbijlopen. "Ik eet jullie wel op", dacht ik, bokser Jackson tijdens een uitzending van "De Laatste show" indachtig.
De trappen raak ik vlot per twee treden op.
Ter hoogte van de modderige bocht aan de vaart worden we opgewacht, onthaald en technisch begeleid door Hendrik. Merci daarvoor. Zou hij weten dat er Franstaligen deelnemen. Wat zou hij hen gezegd hebben? "J' aime, j' aime le vie"?
De jogging gaat voort langs de vaart en terug. Ik bereik mijn ritme en haal gemakkelijk een eerste maal de piste.
Mijn slechte gewoonte te stoppen na een eerste doortocht heb ik ditmaal vervangen door enigszins te vertragen om de hartslag wat neerwaarts te halen. Een aantal krijgt bijgevolg opnieuw toelating mij te passeren. Niet veel, want plots komt de broer van Franky (zijn naam ontgaat me) langsheen en voorbij mij. "Dit mag niet", komt in me op. Niet dat ik iets tegen die man heb, waarom zou ik. Maar al de jaren dat ik in Deinze loop, finisht hij bijna steeds achter mij. "Waarom nu dan ook niet"?
Erachteraan dus. Een meter of vijf goedmaken gaat vlot. We blijven samen van aan het brugje tot ik op de terugweg langs de vaart door de kleine S-overgang van asfalt op schors plots een kleine voorsprong haal. De beetjes techniek in het parcours laten me steeds toe wat (deci)meters goed te maken of te nemen. Ne keer als ge mijnen ouderdom hebt (...) ondervindt ge dat.
Een voorganger komt door die winst in zicht en moet een slachtoffer worden. Een versnelling brengt me vlug bij hem. Een te vlugge versnelling, blijkt al vlug. Lossen gaat al even vlug als erbij komen. En zo blijf ik op een tiental meter van de man lopen. Tot ik plots ter hoogte van de voetbalvelden een pratend groepje hoor naderen. "Die mannen lopen met hun vingers in de neus, maar no way dat ze me zullen mij inhalen", kan ik nog denken.
Een tweede maal komt de piste in zicht, de man blijft voor mij uit lopen. Die moet er zeker aan. Ik heb nog wat reserve. Ook dat is één van mijn eigenschappen die ik door de jaren heen leerde kennen: van versnelling tot spurt even voor de meet. Eens op de piste sla ik mijn slag. Ik loop zo zacht mogelijk achter hem, hij hoort me niet komen. In de laatste bocht op tweehonderd meter van de streep loop ik zelfs in tweede baan om te vermijden dat hij me bij een lichte hoofdbeweging opmerkt in zijn ooghoek. Op honderd meter moet hij er aan geloven. Vollen bak er voorbij, geen schijn van kans heeft hij.
Als een professioneel loper en spurter eindig ik vóór hem op 37'14". Ik snak voorbij de streep diep naar adem, de handen op de knieën. Ik richt het hoofd op en zie de man die ik net voorbijstak beginnen aan zijn derde ronde... Ezel die ik dan toch ben. Ik maak me sterk dat ik hierdoor toch wat seconden sneller ging en ook vóór de broer van Franky finish.
Het wassen van de bezwete lichamen gaat voortaan veel comfortabeler dan vroeger in de barak. Alleen jammer dat het kleine afvoerroostertje maar nét zijn werk kan doen. Al te graag zou ik met mijn slijpschijf een afvoergeul in de vloer monteren. Het stijgend aantal inschrijvingen zorgt ook voor een tekort aan plaatsen op de banken. Hiervoor zorgde het bestuur voor een aanvraag tot centraal in de ruimte bijkomende kapstokken en banken. Goed bestuur.
De prijs van elke deelnemer bestaat dit keer uit een plant en een melkdrink. Ik zie twee dolblije broers die hun pot een ereplaats willen geven op hun kamer, terwijl mama de wenkbrauwen fronst en hen wijst op het onderhoud van hun aanwinst. Hun blijdschap met het niet zo alledaagse geschenk doet me verrassend deugd.
Mijn plant belandt in mijn bureau op het werk ter nagedachtenis van mijn prestatie.
De eigenlijke streep wordt zoals steeds aan de toog getrokken.
Ik eindig uiteindelijk omstreeks 12u45. Iedereen content.
Filip Baert